Olej kokosowy – cz.1

Olej kokosowy jest znany na świecie już od tysięcy lat. Dowody początku jego stosowania są widoczne w literaturze Ayurveda. W Indiach, olej kokosowy był stosowany jako dodatek do żywności, jako balsam do ciała, pomadki do ust, jako kosmetyk w łaźniach, i jako lekarstwo. Był również używany w Azji, na wyspach Pacyfiku, w Afryce i Ameryce Środkowej. Został on wprowadzony do Europy już w XV wieku. Przez 1800 lat, olej kokosowy był główną formą handlu dla wielu z tych wysp i krajów, które miały mnóstwo palm kokosowych. To nie był tylko olej jadalny, był używany również do produkcji mydła, świec, lamp, pomad i wielu innych kosmetyków. W celu wytworzenia kwarty oleju kokosowego, potrzeba było 10 całych kokosów. Zwiększone zapotrzebowanie na kokosy, oczywiście oznaczało ich wyższą cenę. Wiodącymi producentami oleju kokosowego były Filipiny, Malezja, Indonezja i Indie. Olej kokosowy był również produkowany w Ameryce Łacińskiej i Południowej.

W roku 1970, badania wykazały, że wzrost poziomu tłuszczów nasyconych we krwi, może zwiększać czynnik ryzyka rozwoju chorób serca. Tymczasem, w Stanach Zjednoczonych Ameryki, olej kokosowy był już stosowany do pieczenia i smażenia wielu produktów spożywczych. Nawet w wielu starych amerykańskich książkach kucharskich, olej kokosowy był uwzględniany jako składnik przepisów. Wkrótce jednak duża liczba konsumentów oraz specjalne organizacje o dużym znaczeniu zaczęły lobbować w sprawie usuwania oleju kokosowego z większości produktów spożywczych. W konsekwencji, olej kokosowy, z powodu wysokiej zawartości tłuszczów nasyconych i piętna jakim został on naznaczony, jako „tłuszczem zatykającym tętnice”, stał się niepożądanym i „niezdrowym” wyborem w gotowaniu. To stworzyło idealne warunki dla producentów innych typów olejów. Bazując na strachu konsumentów przed olejem kokosowym, skorzystali podnosząc sprzedaż swoich tańszych gatunków olejów.